دلنوشته ، ١٢ ارديبهشت ٩٩

زيباي رويايي من
دخترك مهربان و دلسوزم
فرشته ي زميني من
زبانم از وصف صبوري و محبت هاي تو قاصر است
دراين روزهاي قرنطينه و پر استرس تو لحظه به لحظه صبورتر و خانم تر ميشوي تا مرا بزرگ كني
سخاوت بيش از حدت
گذشت
و مهري كه نثار من و پدرت ميكني قابل وصف نيست
در يك هفته ي گذشته كه دوستت آيلار مهمانمان ميشود تا همبازي تو شود
گاهي دلم تنگ در آغوش كشيدنت ميشود
گاهي انقدر مشغول بازي هستي كه تمام وجودم عطر نفس هايت را فرياد ميزد و شب هنگام كه از خستگي چشمانت را روي هم ميگذاري ميخواهم تا توان دارم بنشينم و صورت زيبايت را نظاره كنم امروز كه به شدت خسته و عصبي بودم و تو هم كه از ديدن صبا سرشار از هيجان ، چندبن بار دعوايت كردم كه اخرشب با يك جمله تمام وجودم را به اتش كشيدي كه تا الان كه ساعت ٢:٥١ هست چشمان پر از اشكم روي هم نرفته اند
تو درحالي كه خسته و بهانه گير بودي و خوابت مي امد در جواب من با گريه گفتي (( ادم كه شب سر بچش داد نميزنه)) و قلبم را پر از غم كردي
مرا ببخش نفسم
شرمندم
قول ميدهم كه تكرار نشود.
تو به بزرگواري و صبوري خودت ببخش
كاش قلبم ارام شود تا بتوانم به خواب بروم
از تو ممنونم دخترم
هميشه فكر ميكردم يك مادر بايد بچه اش را بزرگ كند
اما امشب فهميدم كه تو داري مرا بزرگ ميكني
من با تو دوباره متولد شدم
دوباره قد كشيدم
دوباره رشد كردم
من با تو دوباره از نو به زندگي سلام كردم
شب بخير زيباي من